Dzieci, których wszędzie pełno, które mają niespożytą energię, a jednocześnie nie potrafią dokończyć prostego zadania. Dzieci, które nie potrafią dostosować się do narzuconych ram i które potrzebują naszej pomocy. ADHD, czyli zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi to nie wynik braku kompetencji wychowawczych rodziców lub wymysł psychologów, a realny problem, z którym trzeba się zmierzyć.
Diagnoza i objawy ADHD
Diagnozę ADHD możemy postawić na podstawie kryteriów z ICD-10 (używany w Polsce) lub DSM-V.
Dzieci dotknięte tym zaburzeniem przejawiają deficyty w trzech obszarach: niezdolności do skupiania uwagi, impulsywności oraz nadruchliwości (kryteria wg ICD-10). Więc nie tylko nadmiar energii, ale również trudności z koncentracją uwagi oraz trudności
z hamowaniem konkretnych zachowań.
Deficyty koncentracji uwagi przejawiają się w takich zachowaniach jak:
– Dziecko bardzo długo zabiera się do odrabiania lekcji.
– Nie potrafi na długo skupić się w czasie pracy.
– Wszystkie znajdujące się wokół niego przedmioty rozpraszają go.
– Ma kłopoty z zapamiętaniem przyswajanego materiału.
– Nie słyszy i nie odpowiada na polecenia.
– Nie pamięta, co było zadane w szkole.
– Wygląda przez okna zamiast się uczyć.
– Śni na jawie.
– To takie roztargnione dziecko, co je marsa i myjąc zęby😊
Nadruchliwość najczęściej objawia się:
– Biega w kółko.
– Jest stale w ruchu.
– Nie potrafi wysiedzieć w ławce przez całą lekcję.
– Wspina się na wszystkie meble.
– Ciągle się wierci, macha rękami, nogami.
– Woli zabawy ruchowe niż siedzenie w jednym miejscu.
– Nie usiedzi przy stole na imieninach u cioci.
– Je śniadanie biegając po kuchni.
– Ciągle mówi, nie zamyka mu się buzia.
– Robi dużo hałasu wokół siebie.
– Ogląda telewizję robiąc fikołki.
Impulsywność przejawia się w sytuacjach, kiedy dziecko:
– Nie przewiduje konsekwencji swojego działania.
– Szybciej zadziała niż pomyśli.
– Rozpoczyna zadania bez całkowitego zrozumienia instrukcji.
– Nie wysłuchuje poleceń do końca.
– Ma kłopoty z wykonaniem złożonych lub terminowych prac.
– Ma trudności w uczeniu się z wcześniejszych doświadczeń oraz ogólnych zasad.
– Częściej ulega wypadkom. Jest niewolnikiem „już” i „zaraz”.
– Ma kłopoty z zaczekaniem na swoją kolej.
Skąd się bierze ADHD?
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej w dużej mierze jest zaburzeniem przekazywanym z pokolenia na pokolenie, co oznacza, że zalicza się do schorzeń dziedzicznych. ADHD nie jest winą Rodziców ani dziecka. Tak więc dziecko rodzi się z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej i pomimo standardowych metod wychowawczych nie jest w stanie radzić sobie z wymaganiami stawianymi przez nauczycieli, rodziców i rówieśników.
Leczenie i terapia ADHD
Bardzo trudno mówić o skutecznym leczeniu ADHD. Proponowane metody terapeutyczne skupiają się na zastosowaniu odpowiednich strategii radzenia sobie z objawami. Tak więc celem leczenia ADHD nie jest zlikwidowanie objawów a nauczenie dziecka i rodziców
z radzeniem sobie z nimi oraz zapobieganiem występowania możliwych powikłań. Obecnie nie da się wyleczyć dziecka z ADHD, jednak da się poprawić jego komfort życia, sposób funkcjonowania rodziny oraz zminimalizować objawy, które bezpośrednio wpływają na kontakty interpersonalne i osiągnięcia szkolne. Współcześnie w leczeniu nadpobudliwości psychoruchowej najczęściej stosuje się programy psychospołeczne, strategie behawioralne i poznawczo-behawioralne oraz środki farmakologiczne. Leczenie zaburzenia wymaga czasu oraz współpracy terapeutów, lekarzy oraz rodziców.